بهانــه

چیز تازه‌ای نیست،
اینکه به من که میرسی،
ترا یا خواب فرا می‌گیرد،
یا خستگی‌ها را بهانه‌ام میکنی.
منی که پر از شوق تو ثانیه‌هایم را شمارش می‌کنم،
و دقیقه‌ها و ساعت‌ها را از یاد می‌برم.

در پشت این همه ثانیه ریخته بر سرم،
چه آسان فراموشم می‌کنی،
و من چرا این همه دشوار به لکنت شب دل می‌سپارم،
تا پرستار بی‌خوابی‌هایم باشد.

چراغ را خاموش کن،
من از نور می‌ترسم.
چشمانم همه انتظارش را در شب پاس داشته است.